Met de bus

Inmiddels woon ik alweer bijna drie weken in mijn nieuwe huis. Het bevalt me hier prima, hoewel vijf kinderen onder de zes jaar in één huis niet altijd grappig is. Twee dagen in de week heeft Tia Maria vrij. Dan pas ik op de kinderen. Dat valt absoluut niet mee. Maar twee dagen in de week is niet zo veel en natuurlijk is dit wel een leuke uitdaging voor mij!
De voorgaande twee woensdagen ben ik met Gabriely uit geweest. De eerste keer gingen we naar Litzy, een Boliviaans meisje. Daar hebben we gegeten. We gingen met de bus, een hele beleving voor mij. De eerste bus was gemakkelijk. Deze lijn begint voor het kindertehuis, alle plaatsten zijn dus nog vrij. De tweede bus was jammer genoeg al bijna vol. Maar vol is natuurlijk een erg relatief begrip, wij pasten er nog gemakkelijk bij. Echt vol heb ik nog niet gezien maar dan schijnen de mensen half buiten de bus te hangen. Levensgevaarlijk, helemaal gezien de het rijgedrag hier, wat tevens niet bevorderlijk is voor mij omdat ik altijd al niet zo goed tegen autorijden etc. kon. Afijn, voor wij onze bestemming bereikten wenste ik al dat ik gewoon weer in het huisje was. Na de lunch zijn we met de bus, trufy (een soort taxi die voortdurend dezelfde ring rondrijd en mensen meeneemt, is goedkoper dan een taxi) en de taxi naar een ander adres gereisd waar Bijbelstudie wordt gehouden met een groep jongeren. Deze Bijbelstudie wordt elke woensdag gehouden, ik hoop hier ook vaker naar toe te gaan. Na de Bijbelstudie zijn we nog naar de supermarkt geweest en daarna met de taxi naar huis. En dat klinkt dan gemakkelijk maar dat viel niet helemaal mee. De taxichauffeur wist niet zo goed meer waar hij zat en wij wisten natuurlijk helemaal niet waar we waren. Gelukkig was Gabriely er zeker van dat God ervoor gezorgd had dat deze man ons reed en niet een ander onbetrouwbaarder persoon. Uiteindelijk bereikten we dus heelhuids de mision. De week daarop verliep ongeveer hetzelfde met uitzondering van volle bussen, wat de reis dus een stuk aangenamer maakt. Op de terugweg gingen we deze keer met de bus. Een reis van een uur en een kwartier. Halverwege kwam er nog een muzikant in de bus die probeerde wat geld te verdienen. Ach, als je er aan gewend bent niets raars… voor mij erg onwennig allemaal. Vooral de ongure types die overal rondhangen, ook in de bus, maken het reizen hier niet bepaalt aangenaam. Het is voor mij heel erg wennen om voortdurend op je spulletjes te letten en te ervaren dat je, je in een omgeving bevind die niet veilig is.
Het is hier nog steeds erg warm, hoewel men zegt dat de koude maanden aangebroken zijn. Ik ben er al door verschillende mensen voor gewaarschuwd. En dus eigenlijk wel een beetje nieuwsgierig naar wat `koud’ hier nou precies inhoud. Naar wat ik begreep ongeveer 15 graden. Voor in Nederland is dat heel wat, maar hier heb ik het al koud bij 25 graden. Hoe 15 graden dus aan gaat voelen? Ik heb geen flauw idee. Ik kan me dus ook niet voorstellen dat het bij jullie nu heerlijk weer is. Hoewel… die foto`s van de eerste krokusjes spraken mij wel weer aan. Hier heb je die seizoenwisseling niet zozeer.
Over anderhalve week vertrekt ook Gabriely, voor mij dan dus ook geen Engels meer. Gelukkig is mijn Spaans wel iets beter en kan ik wel een beetje converseren. Vooral met mensen die weten welke woorden ik ken, waar ik dus vaker mee spreek, gaat het best aardig. Maar een Bijbelstudie in het Spaans is echt wel heel erg moeilijk voor mij.
Ondertussen leer ik ook steeds meer over gewoonten en de cultuur hier. Over maaltijden, muziek etc. Dat is echt leuk.

Ditta